Παρέλαση 25ης Μαρτίου
(Από έναν αξιωματικό που έχει ήδη παρελάσει)
Τι οφείλει άραγε να κάνει ο καθένας από εμάς την 25η Μαρτίου, αν οφείλει να κάνει κάτι; Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Να τιμήσουμε όλους εκείνους που έδωσαν ή ρίσκαραν τις ζωές τους για μια ελεύθερη χώρα. Τουλάχιστον αυτή την απάντηση θα λαμβάναμε από όλους, είτε ενστερνίζονται αυτή την άποψη, είτε όχι. Μοιάζει αυτονόητο και κανείς δεν θα τολμούσε να πει το αντίθετο. Το θέμα, όμως, είναι πώς γίνεται αυτό; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα και οι απόψεις διίστανται. Οπότε, καλό είναι να πάρουμε τα πράγματα με μια λογική σειρά και να καταλήξουμε κάπου.
Πώς τιμάει άραγε κάποιος τον Καραϊσκάκη, τον Κολοκοτρώνη και τον Νικηταρά; Παρελαύνοντας και αποδίδοντας τιμές σε ποιούς; Μαθητές και ένστολοι θα περάσουν αντίστοιχα, μπροστά από υπουργούς Παιδείας και Προέδρους, Πρωθυπουργούς, νυν (Παπαδήμος) και πρώην (Παπανδρέου), ή επίδοξους Πρωθυπουργούς (Σαμαράς, Βενιζέλος). Τι άποψη έχουν όλοι αυτοί για το Γιό της Καλογριάς και το Γέρο του Μοριά; Θα τους πουν ήρωες, σίγουρα. Όσον αφορά όμως τη δράση τους; Θα την εξυμνήσουν κι αυτήν; Καλώς αντιστάθηκαν στην μεγάλη δύναμη της εποχής; Στα λόγια ναι, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αλλά αυτά αφορούν το χθες, όχι το σήμερα. Ο πατριωτισμός του σήμερα είναι να συμμορφωθούμε στις επιταγές της σύγχρονης μεγάλης δύναμης.
Έχω μια απορία εδώ. Πώς γίνεται να τιμάς αυτούς που αντιστάθηκαν και αυτούς που πέθαναν με όνειρο μια ελεύθερη χώρα, παρελαύνοντας μπροστά σε όλους αυτούς που υπέγραψαν την παράδοσή της; Μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να έχει την μικρότερη ευθύνη, όσον αφορά τις περιορισμένες του αρμοδιότητες, φέρει όμως τη μεγαλύτερη ηθική ευθύνη, από τη στιγμή που προσυπέγραψε τα πάντα. Μέσα σε τρία χρόνια, μόνο μια φορά αγανάκτησε, οργίστηκε, λυπήθηκε. Όχι όταν επικύρωνε την εξαθλίωση των συμπατριωτών του, τους οποίους εκπροσωπεί, ούτε όταν επικύρωσε την παράδοση της χώρας, της οποίας είναι ο ανώτατος Άρχων. Μόνο όταν τον αποκάλεσαν προδότη το έκανε. Βαριά κουβέντα, ίσως. ...
Όμως, ένας πραγματικός ηγέτης, περιμένει τα πάντα. Ξέρει ότι είναι αδύνατο να είναι σε όλους αρεστός. Γιατι ξέρει ότι η ηγεσία απαιτεί και ρήξεις. Και ο σπουδαίος ηγέτης, σε μια αντίστοιχη περίπτωση σιωπά, κατανοεί και αναζητά τις πραγματικές αιτίες της αποδοκιμασίας του προσώπου του. Οι ‘’μεγάλοι’’ δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα. Δεν το έχουν ανάγκη. Ξέρουν, σιωπούν. Γι’ αυτό είναι ‘’μεγάλοι’’. Οι ‘’μικροί’’ διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους όταν τους αμφισβητείς. Έχουν πάντα αμφιβολίες. Γι’ αυτό είναι ’μικροί’’.
Τελικά, δεν κατανοώ πώς γίνεται να τιμούμε όσους επαναστάτησαν για την ελευθερία αυτής της χώρας, αποδεχόμενοι να είναι τιμώμενα πρόσωπα σε αυτή τη γιορτή, όλοι όσοι παρέδωσαν την κυριαρχία της. Μου φαίνεται ότι στερείται λογικής και κυρίως στερείται ήθους.
Οι Κολοκοτρώνηδες, οι Καραϊσκάκηδες και οι Νικηταράδες της εποχής εκείνης, είπαν Ελευθερία ή Θάνατος. Δεν είπαν Σκλαβωμένη ζωή (μνημόνια) ή Θάνατος (καταστροφή). Και επέλεξαν το πρώτο. Εμείς τι θα διαλέξουμε; Αυτό, ας το αποφασίσει ο καθένας μόνος του. Αν όμως μας εκφράζουν αυτοί οι άνθρωποι, τότε είμαστε υποχρεωμένοι, σαν ελάχιστο φόρο τιμής, να διώξουμε από αυτή τη γιορτή όσους δεν το ενστερνίζονται πραγματικά. Θέση στην παρέλαση της 25ης έχουν μόνο οι ελεύθεροι στην ψυχή και όχι οι υπόδουλοι. Πόσο μάλλον όσοι υποδουλώνουν ελαφρά την καρδία τους άλλους, ενώ έχουν εξασφαλίσει τους εαυτούς τους.
Κάποιοι έδωσαν το αίμα τους για μια πατρίδα. Είναι ο καρπός των θυσιών τους και την παραλάβαμε εμείς, ενώ κάποιοι άλλοι υπέγραψαν τη παράδοσή της. Διαλέξτε στρατόπεδο και δείξτε το έμπρακτα.
Νιώθω βρώμικος για όσες φορές παρέλασα μπροστά τους και τους χαιρέτησα. Με παρηγορεί το γεγονός, ότι δεν το επέλεξα. Διατάχθηκα, όπως θα διαταχθούν όσοι θα παρελάσουν την Κυριακή, γι’ αυτό μην τους κατηγορείτε. Γι’ αυτό έγραψα αυτό το κείμενο. Για να νιώσω πιο καθαρός…..
Ανώνυμος (για προφανείς λόγους) Αξιωματικός Ε.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου