του Γιώργου ΒάμβουκαΚαθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ)
Οι πρόσφατες Εκθέσεις του ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, έθεσαν επί τάπητος το αναμενόμενο χρηματοδοτικό κενό (financing gap) της Ελλάδος κατά την περίοδο 2013-2016. Το μείζων ερώτημα, που ανακύπτει αυτές τις κρίσιμες στιγμές για την εθνική μας οικονομία, είναι: Ποιο προβλέπεται να είναι το χρηματοδοτικό κενό, που θα πρέπει να καλύψει η χώρα μας κατά τη διάρκεια του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος 2013-2016; Η απάντηση σε αυτό το καίριο ερώτημα, προϋποθέτει την απάντηση του ακόλουθου ερωτήματος;
Οι πρόσφατες Εκθέσεις του ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, έθεσαν επί τάπητος το αναμενόμενο χρηματοδοτικό κενό (financing gap) της Ελλάδος κατά την περίοδο 2013-2016. Το μείζων ερώτημα, που ανακύπτει αυτές τις κρίσιμες στιγμές για την εθνική μας οικονομία, είναι: Ποιο προβλέπεται να είναι το χρηματοδοτικό κενό, που θα πρέπει να καλύψει η χώρα μας κατά τη διάρκεια του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος 2013-2016; Η απάντηση σε αυτό το καίριο ερώτημα, προϋποθέτει την απάντηση του ακόλουθου ερωτήματος;
Ποιες αναμένεται να είναι οι δανειακές ανάγκες (financing requirements) της χώρας την περίοδο 2013-2016; Οι δανειακές ανάγκες είναι τα κεφάλαια που χρειάζεται μια χώρα για να καλύψει το χρηματοδοτικό κενό. Αν δεν προσδιοριστούν οι δανειακές ανάγκες, είναι αδύνατον να εκτιμηθεί το ύψος του χρηματοδοτικού κενού. Και τούτο γιατί οι δανειακές ανάγκες διαμορφώνονται από επιμέρους σημαντικά μεγέθη, όπως είναι το επίπεδο του κρατικού ελλείμματος, η ονομαστική αξία των χρεολυσίων και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Σύμφωνα με την Έκθεση του ΔΝΤ (πίνακας 17, σελ. 61), την περίοδο 2013-2016 οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδος προβλέπονται σε 544 δις ευρώ. Το υπερμέγεθες ποσό των 544 δις ευρώ, αφορά κυρίως ανάγκες σε κεφάλαια για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους και επίσης δανειακές ανάγκες για την εξυπηρέτηση του χρέους των τραπεζών.
Το ποσό των 544 δις ευρώ θεωρείται αστρονομικό και ξεπερνά τις πραγματικές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας. Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2013-2016 προβλέπει ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης μόλις 0,8% κάθε χρόνο. Αίσθηση προκαλεί η πρόβλεψη του κ. Στουρνάρα, του κ. Προβόπουλου και των τεχνοκρατών του ΔΝΤ ότι την περίοδο 2013-2021, οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδος θα ανέλθουν σε 868,9 δις ευρώ και ταυτόχρονα ο μέσος ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης της χώρας την περίοδο αυτή θα διαμορφωθεί σε 1,9%. Με μέσους αναπτυξιακούς ρυθμούς 0,8% ή 1,9%, καμία χώρα στον κόσμο δεν μπορεί να εξεύρει πόρους, για να ανταποκριθεί στην χρηματοδότηση τέτοιων υπέρογκων ποσών. Από την άλλη μεριά, οι ρηχοί αναπτυξιακοί ρυθμοί, θα προκαλέσουν τα επόμενα χρόνια δημοσιονομικά κενά, τα οποία θα προξενήσουν την περαιτέρω διόγκωση του χρηματοδοτικού κενού.
Με τόσο μικρούς αναπτυξιακούς ρυθμούς και τέτοιες εξωφρενικές δανειακές ανάγκες, βάσει ποιας επιστημονικής λογικής το χρέος της γενικής κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) από 176% το 2013 θα μειωθεί σε 124% το 2020; Το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο οφείλει να μελετήσει προσεκτικά την οικονομική ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Στο βιβλίο μου “Οδοιπορικό της Ελληνικής Οικονομίας” (Εκδόσεις Μπένος, 2012), αναλύω τους παράγοντες, που εκτόξευσαν την περίοδο 1827-2012, το εξωτερικό χρέος της Ελλάδος από 0,014 σε 451,0 δις ευρώ. Οι σπουδαιότεροι παράγοντες που προκαλούν την διαχρονική αύξηση του εξωτερικού χρέους της χώρας, είναι τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, τα σημαντικά ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, οι χαμηλοί αναπτυξιακοί ρυθμοί, η διαφθορά του πολιτικού συστήματος και οι άνομες παραοικονομικές δραστηριότητες.
Η οικονομική ιστορία της χώρας μετά την μεταπολίτευση, διδάσκει ότι το εσωτερικό και το εξωτερικό δημόσιο χρέος εξυπηρετείται ουσιαστικά με νέο δανεισμό, με αναπόφευκτη την διαχρονική άνοδο του συνολικού δημοσίου χρέους. Η σπειροειδής διαχρονική αύξηση του κρατικού χρέους, δύναται να ανακοπεί μόνο με την αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας του οικονομικού μας συστήματος και άρα την επίτευξη αξιόλογων αναπτυξιακών ρυθμών. Και όταν λέμε αξιόλογους μέσους αναπτυξιακούς ρυθμούς, δεν εννοούμε 0,8% ή 1,9%, αλλά για την περίπτωση της ελληνικής οικονομίας τουλάχιστον 5% για την επόμενη εικοσαετία.
04/09/2013
Το ποσό των 544 δις ευρώ θεωρείται αστρονομικό και ξεπερνά τις πραγματικές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας. Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2013-2016 προβλέπει ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης μόλις 0,8% κάθε χρόνο. Αίσθηση προκαλεί η πρόβλεψη του κ. Στουρνάρα, του κ. Προβόπουλου και των τεχνοκρατών του ΔΝΤ ότι την περίοδο 2013-2021, οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδος θα ανέλθουν σε 868,9 δις ευρώ και ταυτόχρονα ο μέσος ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης της χώρας την περίοδο αυτή θα διαμορφωθεί σε 1,9%. Με μέσους αναπτυξιακούς ρυθμούς 0,8% ή 1,9%, καμία χώρα στον κόσμο δεν μπορεί να εξεύρει πόρους, για να ανταποκριθεί στην χρηματοδότηση τέτοιων υπέρογκων ποσών. Από την άλλη μεριά, οι ρηχοί αναπτυξιακοί ρυθμοί, θα προκαλέσουν τα επόμενα χρόνια δημοσιονομικά κενά, τα οποία θα προξενήσουν την περαιτέρω διόγκωση του χρηματοδοτικού κενού.
Με τόσο μικρούς αναπτυξιακούς ρυθμούς και τέτοιες εξωφρενικές δανειακές ανάγκες, βάσει ποιας επιστημονικής λογικής το χρέος της γενικής κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) από 176% το 2013 θα μειωθεί σε 124% το 2020; Το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο οφείλει να μελετήσει προσεκτικά την οικονομική ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Στο βιβλίο μου “Οδοιπορικό της Ελληνικής Οικονομίας” (Εκδόσεις Μπένος, 2012), αναλύω τους παράγοντες, που εκτόξευσαν την περίοδο 1827-2012, το εξωτερικό χρέος της Ελλάδος από 0,014 σε 451,0 δις ευρώ. Οι σπουδαιότεροι παράγοντες που προκαλούν την διαχρονική αύξηση του εξωτερικού χρέους της χώρας, είναι τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, τα σημαντικά ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, οι χαμηλοί αναπτυξιακοί ρυθμοί, η διαφθορά του πολιτικού συστήματος και οι άνομες παραοικονομικές δραστηριότητες.
Η οικονομική ιστορία της χώρας μετά την μεταπολίτευση, διδάσκει ότι το εσωτερικό και το εξωτερικό δημόσιο χρέος εξυπηρετείται ουσιαστικά με νέο δανεισμό, με αναπόφευκτη την διαχρονική άνοδο του συνολικού δημοσίου χρέους. Η σπειροειδής διαχρονική αύξηση του κρατικού χρέους, δύναται να ανακοπεί μόνο με την αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας του οικονομικού μας συστήματος και άρα την επίτευξη αξιόλογων αναπτυξιακών ρυθμών. Και όταν λέμε αξιόλογους μέσους αναπτυξιακούς ρυθμούς, δεν εννοούμε 0,8% ή 1,9%, αλλά για την περίπτωση της ελληνικής οικονομίας τουλάχιστον 5% για την επόμενη εικοσαετία.
04/09/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου