ΟΜΙΛΙΑ Κ. ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Ν. Αλικάκος

      Το ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει ο κάθε ένας από εμάς, ο κάθε Έλληνας και Ελληνίδα, σήμερα αλλά και στο επόμενο χρονικό διάστημα είναι « τι θα κάνει;» Τι θα κάνει ο ίδιος προσωπικά απέναντι στην πρωτοφανή πολιτική, κοινωνική και οικονομική παρακμή που μαστίζει την Πατρίδα του. Η οικονομική κρίση της τελευταίας διετίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αντανακλαστικός δείκτης, ίσως ο πιο ευαίσθητος, της βαθιάς παρακμιακής περιόδου που διέρχεται η Πατρίδα μας.

     Αλλά πριν οδηγηθεί στην απάντηση του απλού αυτού ερωτήματος είναι απαραίτητη η προηγούμενη απάντηση σε ένα άλλο ερώτημα: Πως και γιατί φθάσαμε ως εδώ. Από τη θέση που θα πάρει στα ερωτήματα αυτά ο καθένας μας θα προσδιορίσει το ρόλο του όχι μόνο τον δικό του αλλά και των παιδιών του στην αυριανή, μετά την επερχόμενη θύελλα, Ελλάδα.

     Τον Ιούλιο του 1974, μετά την κατάρρευση της επτάχρονης δικτατορίας κάτω από την πίεση του κυπριακού δράματος, άρχιζε ένα νέο κεφάλαιο στη νεώτερη ιστορία μας. Κύριο ζητούμενο της νέας αυτής ιστορικής περιόδου ήταν η Δημοκρατία. Η αναζήτηση των δρόμων που οδηγούσαν στην καθιέρωση ενός ασφαλούς και βιώσιμου δημοκρατικού πολιτεύματος. Απαλλαγμένου πλέον του Κράτους και από την αμφιλεγόμενη συνταγματική μοναρχία φαινόταν πως άνοιγε ο δρόμος για ένα σύγχρονο, ελεύθερο , δημοκρατικό, ευρωπαϊκό Κράτος. Το πρότυπο ήταν μια κοινοβουλευτική δημοκρατία με δυο βασικούς πολιτικούς σχηματισμούς   να εναλλάσσονται στην εξουσία. Πρότυπο ταιριαστό, όχι μόνο προς τα περισσότερα δημοκρατικά κράτη αλλά και προς την ψυχολογία του Ελληνικού Λαού, ο οποίος ήταν πάντοτε μοιρασμένος σε 2 αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις. Το σχέδιο λοιπόν , του γεννήτορος της μεταπολιτευτικής Ελλάδος, ήταν να καθιερωθούν 2 πολιτικές παρατάξεις ως διαρκείς πολιτικοί σχηματισμοί και αυτοί να αναλάβουν στη συνέχεια τις μελλοντικές πολιτικές επιλογές της Χώρας. Η κεντρώα παράταξη , ως μια εκ των 2 στην οποία υπολόγιζε, σύντομα εξανεμίσθηκε από τη θυελλώδη ορμή και τον αναμφισβήτητο δυναμισμό της νέας σοσιαλιστικής παράταξης που είχε εμφανιστεί πλέον στο πολιτικό σκηνικό.            

          Το 1981, σταθμός στην πολιτική ζωή της Χώρας, την εξουσία αναλαμβάνει  ο έτερος πλέον μεγάλος πολιτικός σχηματισμός. Νέες πολιτικές δυνάμεις εμφανίζονται. Νέα πρόσωπα , νέα ήθη. Με αρχηγό έναν πολιτικό άνδρα με γνήσια αλλά και έντονα τα χαρακτηριστικά του δημαγωγού, με επαναστατική ρητορεία συγγενεύουσα συχνά με την ρητορεία της κομμουνιστική αριστεράς, με υπέρμετρη υποσχεσιολογία, με κολακεία προς τις μάζες και με σύμμαχο τους δημοσιογραφικούς οργανισμούς απέκτησε την εύνοια του Λαού. Το σοσιαλιστικό κόμμα έχοντας πλέον και την κρατική εξουσία στη διάθεσή του οργανώθηκε πολυεπίπεδα στα διάφορα εργασιακά και κοινωνικά στρώματα. Σύντομα το κράτος υποτάχθηκε, με σοβιετικού τύπου πρακτικές, στο κόμμα. Κύριο μέσον επιβολής του κόμματος ήταν μια ιδιότυπη μέθοδος που γοργά μετεξελίχτηκε στη μόνη ιδεολογία , αφού απογυμνώθηκε και από κάθε άλλη που άλλωστε στην πραγματικότητα ουδέποτε είχε. Ο λαϊκισμός. Ήταν τόσο ισχυρή , τόσο δυναμική και τόσο αποτελεσματική μεθοδολογία που την υιοθέτησε έκτοτε κάθε πολιτικό κόμμα στην Πατρίδα μας. Το σοσιαλιστικό κόμμα με τη λεπίδα του λαϊκισμού στα επιδέξια χέρια του αρχηγού του σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του και εκμεταλλευόμενο τις ψήφους της αριστεράς κέρδιζε με άνεση τις εκλογικές αναμετρήσεις. Μετά και από την συνταγματική αναθεώρηση του 1986, όπου εκμηδενίσθηκε  κάθε άλλη  παρεμβατική δύναμη συνταγματικού θεσμού έμειναν τα κόμματα απόλυτοι κυρίαρχοι. Από θεσμοί εξυπηρέτησης του δημοκρατικού πολιτεύματος μεταβλήθηκαν σε αποκλειστικούς και μόνους ρυθμιστές του πολιτεύματος. Το μαύρο σύννεφο της κομματοκρατίας είχε απλωθεί πάνω από τη Χώρα.

      Από την άλλη μεριά η συντηρητική παράταξη ασυνήθιστη στην αναμέτρηση αυτή, ανήμπορη να αντιδράσει συνειδητοποίησε ότι η μόνη της ελπίδα ήταν να μιμηθεί τον αντίπαλό της στον λαϊκισμό και να τον αποδυναμώσει από  τη δύναμη εκείνη που έκανε την εκλογική διαφορά. Τις αριστερές ψήφους οι οποίες έπρεπε να πηγαίνουν στα κόμματα της αριστεράς και πουθενά αλλού. Αλλά προηγουμένως έπρεπε οι αριστεροί ψηφοφόροι να απαλλαγούν από τα φοβικά σύνδρομα της δεξιάς, που αριστοτεχνικά καλλιεργούσαν οι σοσιαλιστές από τα υποχείρια μέσα ενημέρωσης. Η λύση λοιπόν ήταν το συντηρητικό κόμμα να διασκεδάσει τις φοβίες αυτές. Και επιδόθηκε στον αγώνα να επιδείξει προς πάντας την συμπάθειά της προς την αριστερά. Οι πολιτικοί της ο ένας με τον άλλον έδειξαν υπέρμετρο ζήλο και προθυμία χωρίς να θέσουν όρια. Και κατήντησαν κακέκτυπα των λαϊκιστών και αριστερότεροι των αριστερών. Τους καρπούς της πολιτικής αυτής ασφαλώς έδρεψε το κόμμα αλλά το τίμημα ήταν βαρύ. Έχασε κάθε ιδεολογία, κάθε ψυχική πολιτική σύνδεση με τους ανθρώπους της και μετατράπηκε σε ένα λαϊκίστικο ποικιλόμορφο κόμμα εξουσίας. Σήμερα το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας είναι θλιβερό κούφιο απομεινάρι της μεγάλης εθνικής παράταξης που μεταπολεμικά σήκωσε στους ώμους της τις επιλογές για την ανασυγκρότηση της Χώρας. Είναι ένα κόμμα πολιτικά απονευρωμένο και ιδεολογικά ανύπαρκτο.

     Με την πάροδο όμως των χρόνων , φίλες και φίλοι, ένας νέος τύπος πολιτικού είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στην ελληνική πολιτική ζωή. Ο πολιτικός που αναγνωριζόταν από 2 κύρια γνωρίσματα. 

Από τη μια η ασυγκράτητη επιθυμία του, ο σφοδρός του πόθος για γρήγορο και ασφαλή   πλουτισμό.   Ο ξετσίπωτος ,ο λαϊκιστής πολιτικός , ο κομματάνθρωπος που στο νού του δεν είχε τίποτα άλλο από ψήφους που θα τον οδηγούσαν ταχιά στο καλοστρωμένο τραπέζι για το φαγοπότι. Άναυδος ο Λαός μάθαινε για το πρωθυπουργικό υπονοούμενο του περιβόητου δώρου των 500 εκατομ δρχ, που θα μπορούσε να κάνει ο κάθε δημόσιος άνδρας στον εαυτό του. Και από την άλλη ήταν η έλλειψη σεβασμού προς κάθε θεσμό του Κράτους και του πολιτεύματος. Ο πολιτικός κατέστη ανεξέλεγκτος και φυσικά ατιμώρητος. Η τρομερή φράση που εξεστόμισε ο αρχηγός του σοσιαλιστικού κόμματος το 1989 από την πλατεία της Κοζάνης « Ο λαός είναι πάνω και από τους θεσμούς» μαρτυρούσε με ποια πολιτική ψυχολογία κυβερνούσε τον τόπο.        

    Ο δικομματισμός στην διάρκεια της λεγόμενης μεταπολίτευσης εδόμησε ένα πολιτικό σύστημα εξουσίας με κύρια χαρακτηριστικά τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και την ατιμωρησία.  Ορισμένοι πολιτικοί μάλιστα διακρίθηκαν ιδιαίτερα στους τομείς αυτούς. Ονομαστοί πολιτικοί λήσταρχοι του δημοσίου πλούτου πέρασαν από τα κυβερνητικά αξιώματα και τα ονόματά τους βρίσκονται στα χείλη του Λαού. Επέπεσαν στο δημόσιο ταμείο ως ταύροι εν υαλοπωλείω και τα θραύσματα των υάλων θα τα βρεί κανείς στα έκπαγλα οικοδομήματα των αριστοκρατικών αθηναϊκών συνοικιών, της Εκάλης, του Διονύσου αλλά και στα άλλα νεόπλουτα αρχιτεκτονήματα παντού. Ο τύπος του πολιτικού αυτού πέρασε ως αναμφισβήτητο και πλήρως αποδεκτό πρότυπο από κάθε πολιτικό χώρο ενώ η ενασχόληση με την πολιτική απέβη το επικερδέστερο επάγγελμα στην νεοελληνική κοινωνία. Ας μη ξεχάσουμε να μνημονεύσουμε τη διάσημη Μαρία της αριστεράς, την πάλαι ποτέ εξέχουσα σταλινοκορασίδα, η οποία  αφού διήλθε διαδοχικά από τα κοινοβουλευτικά έδρανα της κομμουνιστικής, της ανανεωτικής και της σοσιαλιστικής αριστεράς, αφού επί έτη εξύβρισε την ΕΟΚ και την Βορειοατλαντική Συμμαχία, σήμερα απολαμβάνει, χωρίς αιδώ, τις πλουσιοπάροχες ευρωπαϊκές αμοιβές, τα ωφελήματα και τις άλλες απολαβές ως Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά και τον επίσης διακεκριμένο αστέρα του πολιτικού στερεώματος ο οποίος με αήθη προκλητικότητα διατύπωσε το νέο κανόνα της πολιτικής « Ηθικόν είναι ότι είναι νόμιμον», που βέβαια δεν θα βρίσκεται μόνο στη διάνοια τη δική του. 

   Σήμερα το άθλιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα εξουσίας, βαριά ένοχο και υπεύθυνο βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να αντιμετωπίσει τις συνέπειες  τις οποίες το ίδιο δημιούργησε. Η πατρίδα μας έχει λυγίσει, κάτω από το τεράστιο βάρος των υπέρογκων χρεών που της επεσώρευσε και  οδηγείται  στην αναμενόμενη τραγωδία.

   Τα πολιτικά κόμματα στη διαδρομή τους  απέτυχαν στην μεταπολιτευτική αποστολή τους. Με την Πατρίδα μας στο χώρο των Βαλκανίων να έχει τη μοναδική και εξαιρετική τύχη να ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη Βορειοατλαντική συμμαχία, το κόμματα και οι πολιτικοί τους είχαν την απόλυτη ευκαιρία να οικοδομήσουν ένα σύγχρονο , ελεύθερο, ισχυρό, ευημερούν, φιλοπρόοδο, κοινοβουλευτικό και δημοκρατικό ευρωπαϊκό κράτος.  Και να απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης του Λαού. Αντ’ αυτών σήμερα αναμένουμε από ημέρας σε ημέρα τους δημίους μας πότε θα αποκόψουν την κεφαλή μας. Η χρεοκοπία της Ελλάδος είναι αναπόφευκτη. Δεν έχουμε πλέον καμία εμπιστοσύνη στους πολιτικούς . Είναι ανάξιοι και καταστρεπτικοί. Ποίοι μας οδήγησαν στην κρίση; Ποίοι μας οδηγούν στο χάος και στις ανεξέλεγκτες καταστάσεις; Δεν υπάρχουν ένοχοι; Δεν υπάρχουν υπεύθυνοι; Και πότε αυτό το άθλιο διακομματικό σύστημα θα αποφασίσει να δώσει τους ενόχους στη δικαιοσύνη; Τον Μαίο του 2010  ο Πρωθυπουργός επεσκέφθη τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Υπό τον καταιγισμό των φλας ο Πρόεδρος συνέστησε στον Πρωθυπουργό να αναζητηθούν οι υπαίτιοι της σημερινής κατάστασης  διότι αυτό είναι το λαϊκό αίτημα. Ο Πρωθυπουργός απήντησε ότι στην κατεύθυνση αυτή εργαζόμαστε. Αν δεν επρόκειτο για ένα ολιγόλεπτο  θεατρικό σκετς είναι βέβαιο πως πρόκειται για χαρακτηριστική κυβερνητική ανικανότητα και εξοργιστική συγκάλυψη. Μετά από σχεδόν 2 χρόνια ουδείς υπεύθυνος δεν έχει ανευρεθεί;  Η περίπτωση του πρώην υπουργού επιβεβαιώνει τη διακομματική συνενοχή. Διότι οι βουλευτές  παρέπεμψαν τον πρώην συνάδελφό τους εν γνώσει τους ότι οι αξιόποινες πράξεις του έχουν ήδη παραγραφεί, σύμφωνα με τον περιβόητο νόμο περί ευθύνης υπουργών, σχεδιασμένο έτσι ώστε να οδηγεί στην παραγραφή και στην ατιμωρησία.  

    Η μεταπολίτευση έχει καταρρεύσει. Πρώτα στη συνείδηση του Λαού. Κάποτε τα 2 κόμματα συγκέντρωναν το 85 και 90% των ψήφων Σήμερα δεν  θα συγκεντρώσουν ούτε το 50%. Αλλά αντιλαμβανόμενοι τον κίνδυνο να χάσουν την εξουσία τι θα κάνουν; Θα μακιγιαριστούν ξανά αυτή τη φορά για να κατέλθουν ενωμένοι δια να αντιμετωπίσουν από κοινού δήθεν τα προβλήματα και να πείσουν το Λαό. Και ο Λαός; Ο πάντοτε εύπιστος, όπως έλεγε ο τελευταίος μακαριστός αρχιεπίσκοπος, αλλά και πάντα προδομένος; Τι θα κάνει; Θα τους πιστέψει και πάλι; Θα ξεχάσει την κομματική αθλιότητα, την οικογενειοκρατία, τη διαπλοκή, τα χρέη, την ατιμωρησία; Ή θα στραφεί στους μικρούς συνενόχους τους; Στο Κομμουνιστικό κόμμα Ελλάδος, απολίθωμα των προϊστορικών χρόνων, ίσταται στο σπίτι του Λαού, αδύναμο να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της εποχής, το οποίο μονότονα επαγγέλλεται τη σοσιαλιστική επανάσταση υπό τους ήχους των αντάρτικων εμβατηρίων; Στην ανανεωτική αριστερά η οποία στην αγωνία της να επιβιώσει εκλογικά πήρε τη σκυτάλη  των ανεύθυνων και ακραίων εξαλλοτήτων από το ΚΚΕ; Ή  θα στραφεί σε εκείνο το κόμμα το οποίο λαϊκίζοντας τριγυρίζει γύρω από τον πάγκο της μοιρασιάς των ψήφων από τους μεγάλους περιμένοντας μήπως ξεκλέψει κάποιο ψίχουλο που θα πέσει; Με τον αρχηγό του να μοιάζει με εκείνο τον ταχυδακτυλουργό που γυρίζει στις λαϊκές γειτονιές να δώσει παράσταση για το μεροκάματο αλλά που στο μέσον της παράστασης και τα μικρά παιδιά έχουν καταλάβει τα κόλπα του.

   Και εσύ για όλα αυτά Έλληνα απόστρατε αξιωματικέ, ελεύθερος καθώς είσαι από τους περιορισμούς σου και τις απαγορεύσεις  τι θα κάνεις; Θα παραμείνεις άβουλος και διστακτικός μήπως σε ταυτίσουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος; Θα παραμείνεις προστατευμένος στην ακινησία σου αλλά στο βάθος άτολμος;  Θα εξακολουθήσεις να παραμείνεις θεατής της χρόνιας συστηματικής και μεθοδευμένης υποβάθμισης και απαξίωσής σου; Θα σκιαχτείς από τα κοάσματα των τρωκτικών που ρουφούν χρόνια τώρα το αίμα της Πατρίδος και θορυβούν για να σε τρομάξουν; Ή θα βγεις επιτέλους μπροστά με θάρρος απέναντι στις δύσκολες προκλήσεις της εποχής σου; Μπρος στο αληθινό λεβέντικο πέρασμά σου θα μεριάσουν τρομαγμένα και ζηλόφθονα τα άθλια τρωκτικά. Μη φοβάσαι. Με πίστη στην ελευθερία, στη Δημοκρατία, στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα και στη δύναμη του Λαού  θα αποτελέσουμε την αρχή για το ξήλωμα του φαύλου πολιτικού συστήματος εξουσίας. Οι περίοδοι των ανωμαλιών και των καταστρεπτικών εκτροπών έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Σήμερα η κοινωνία μας δεν αναζητά αυτόκλητους δυνάστες αλλά ψυχωμένους δημοκρατικούς αγωνιστές που θέλουν να προστατεύσουν την Πατρίδα και το Λαό από το διασυρμό και την εξαθλίωση. Μη σκέφτεσαι άλλο και μη μετράς. Μην υπολογίζεις και μην σταθμίζεις. Κάνε στην άκρη τον συντηρητισμό που σε οδηγεί στην ατολμία και στα συμπλέγματα. Ακολούθησε την καρδιά σου. Τώρα σε καλεί η Πατρίδα σου. Τώρα είναι η ώρα της αληθινής σου αποστολής. Αύριο θα είναι αργά. Ο Λαός  περιμένει με αναστατική προσμονή. Τι θα κάνεις;

     Και εσύ Έλληνα πολίτη και Ελληνίδα που μας ακούς τι θα κάνεις ;   Θα ακολουθήσεις και πάλι τους πολιτικάντηδες, τους εμπόρους της ελπίδας και της αγωνίας των πολιτών; Θα τρέξεις ξωπίσω τους χειροκροτητής, οπαδός να γεμίσεις το καλαθάκι τους με την ψήφο σου; Ή θα γυρίσεις την πλάτη σου και θα αναζητήσεις αυτούς που μοιράζονται μαζί σου τις ίδιες αγωνίες για τους ίδιους και τα παιδιά τους;

     Η Πατρίδα σήμερα μας έχει όλους ανάγκη και πρέπει να βγούμε μπροστά.

    Εμείς αποφασίσαμε. Αφήνουμε πίσω μας την ηρεμία της οικογενειακής εστίας. Εγκαταλείπουμε τις προσωπικές και οικογενειακές υποθέσεις μας και αρχίζουμε τον αγώνα. Δεν επιθυμήσαμε πολιτικές καριέρες, μετά 35 έτη υπηρεσίας στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας μας, ούτε λαχταράμε  να μιμηθούμε το ξεπερασμένο προκλητικό ύφος των κομματανθρώπων. Δεν κρίνουμε πως τα 7 υπάρχοντα πολιτικά κόμματα είναι λίγα και αναζητούμε να προσθέσουμε ένα ακόμη. Δεν επιθυμούμε την ενασχόληση με τα κοινά δια να επιλύσουμε το βιοποριστικό μας ζήτημα. Διότι ουδέποτε εγνωρίσαμε τον πολυτελή βίο των πολιτικών. Ούτε ταξιδέψαμε ποτέ στα ηδονικά κύματα του άκοπου και εύκολου δημοσίου χρήματος. Μακάρι να είχαμε εμπιστοσύνη στους πολιτικούς μας και να απολαμβάναμε ένα δημοκρατικό πολίτευμα με εξασφαλισμένη την πρόοδο και την ευημερία όλων μας. Απεδείχθησαν όμως ανίκανοι να αντιληφθούν νωρίς την επερχόμενη καταιγίδα και να λάβουν τα μέτρα τους γιατί ήταν βαθιά ναρκωμένοι στο πολιτικό κόστος.

  Πιστεύουμε πως έχει έρθει η ώρα το μεταπολιτευτικό σύστημα να τερματίσει την απεχθή παρουσία του. Και δεν πρόκειται να γίνει αυτό αν δεν αντικατασταθούν τα πολιτικά κόμματα από νέες πολιτικές δυνάμεις, λαϊκές και δημοκρατικές , με αγωνιστικότητα και αγάπη για    την πατρίδα.

   Μας ρωτούν οι καλόπιστοι φίλοι μας: Τι θα κάνετε; Απαντούμε: Αγαπητοί φίλες και φίλοι δεν υπάρχει άμεση λύση στα φοβερά αδιέξοδα  που μας οδήγησαν οι επιπόλαιες λαϊκιστικές πολιτικές. Με 500 δις εκατομ ευρώ εξωτερικό χρέος  στις πλάτες της Πατρίδος, με 2 εκατομ αλλοδαπούς στο σώμα της κοινωνίας υπάρχει άμεση λύση; Η καταιγίδα έρχεται και κανείς δεν μπορεί να την ανακόψει. Ο οιοσδήποτε υπόσχεται προς το Λαό γρήγορες λύσεις, ακόμα και αυτή την ύστατη στιγμή, με επαναδιαπραγμάτευση, με φοροαπαλλαγές κλπ για να ικανοποιήσει το αψίκορο πάθος του Λαού για λύσεις εδώ και τώρα, είναι ένας αδιόρθωτος λαϊκιστής. Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα , δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον, δεν μπορεί να υπάρξει αυριανή ημέρα αν ο Λαός δεν εκκαθαρίσει προηγουμένως  τους λογαριασμούς του με τους ενόχους που κρύβονται πίσω από την κομματική προστασία, αν δεν λυτρωθεί και ο ίδιος από τα ενοχικά του σύνδρομα διότι και ο Λαός ασφαλώς δεν υπήρξε αμέτοχος. Το κομματικό σύστημα πασχίζει να ξεπεράσει τη λαϊκή πίεση και να ξεγλιστρήσει με φθηνές εμπνεύσεις.        « Μαζί τα φάγαμε» κραυγάζει ο προπομπός του κομματικού συστήματος και ελπίζουν ότι με τέτοιο ευτελή πολιτικό λόγο θα γλυτώσουν. Όχι . Δεν πρόκειται να ανεχθούμε τους γελοίους συμψηφισμούς. Δεν πρόκειται να ανεχθούμε άλλο την ατιμωρησία. Κύρια αιτία του ηθικού ξεπεσμού της κοινωνίας μας. Τι θα κάνετε μας ρωτούν; Απαντάμε:  Δεν θα επιτρέψουμε στους πολιτικούς λήσταρχους να απολαύσουν ανενόχλητοι την πολυτέλεια που αποκόμισαν από τα δημόσια ταμεία και από τα δάνεια που ο Λαός θα ξεπληρώσει.    

   

    Αγαπητοί φίλες και φίλοι επιτρέψτε μου αντί επιλόγου να σας διαβάσω μερικούς στίχους ενός ποιήματος. Είναι ένα πεζό  ποίημα που γράφτηκε στις 16 Οκτωβρίου 1909. Δύο μήνες μετά από την τολμηρή πρωτοβουλία του Στρατιωτικού Συνδέσμου που τόσο ώθησε και το τότε ξεφτισμένο πολιτικό σύστημα να εξαφανισθεί και να ανοίξει ο δρόμος για το μεγάλο εθνικό πέταγμα της δεκαετίας του 1910-1920. 

     Το ποίημα έχει τίτλο σάλπισμα.

      «Ανδρες με τα γερά κορμιά -εσάς λέω του Συνδέσμου λεβέντες!- νέοι με τα γελαστά χρώματα και την αστραπή στο μάτι, πού είσθε;.. Εχω τόσον καιρό (μέρες έσβησαν, έφυγαν μήνες) σας καρτερώ και μαζί μου ο Λαός. Σας είδε μιαν αυγή σαν

-7-

όνειρο τερπνό εκεί στον κάμπο του Γουδί.   Σας είδε και στέναξε: Σώθηκα!... Μα από τότε δε σας βλέπει πουθενά! Τι γινήκατε; Αχ γιατί να σας ρωτώ, τι κάθομαι και σας ρωτώ ;Τη βλέπω την ξεδοντιάρα τη φρόνηση, τη φτιασιδωμένη μετριότητα, τη βλέπω πως κάθεται σαν μέδουσα αντίκρυ σας και λύθηκαν τα νεύρα σας ωιμέ! Άντρες με στήθια τα πλατιά- σας κράζω, του Συνδέσμου τους λεβέντες, δώστε κλωτσιά στη φρόνηση . γροθιά στη λογική και ριχθήτε στο αίσθημα. Χτυπάτε αλύπητα . Μην τη λυπάστε την καταστροφή, μη σας δειλιάζουν τα δάκρυα. Η γη μας είναι το πανί. Πόνος και κόπος, θρήνος και κλάμμα –συντρίμμια και σεισμός.»

Το ποίημα το έγραψε  ο Ανδρέας Καρκαβίτσας. Ο αξιωματικός,  ο επιστήμονας, ο λογοτέχνης που υπηρέτησε τις ελληνικές θάλασσες και τους ανθρώπους της.

Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας 102 χρόνια μετά, από του τάφου του,  μας προτρέπει:

 Χτυπάτε αλύπητα. Χτυπάτε αλύπητα αυτούς που πήραν το λαμπρό όνομα της Ελλάδος και το έκαναν περίγελο της οικουμένης

Χτυπάτε αλύπητα αυτούς που πήραν τους Έλληνες ελεύθερους πολίτες και τους μετέτρεψαν σε υπόδουλους οφειλέτες.

Χτυπάτε αλύπητα αυτούς που δεν νοιάζονται αν τα παιδιά μας τα περιμένει αύριο η τύχη του νέου μετανάστη

Εμείς τι θα κάνουμε;