ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Στη σύσκεψη του Ευρωπαϊκού  Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων αποφασίστηκε ότι  η Ελλάδα θα πρέπει να παραμείνει «αιχμάλωτη» του ευρώ, στην Ε.Ε. και  στο NATO

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων (EFCR), το ευρωπαϊκό «ξαδερφάκι» του αντίστοιχου αμερικανικού, που πιστεύεται ότι εκφράζει τα συμφέροντα και τις απόψεις των οικογενειών Ροκφέλερ και Ρότσιλντ, συγκάλεσε, σύμφωνα με ιδιαίτερα αξιόπιστες πληροφορίες, μυστική σύσκεψη στις Βρυξέλλες ανάμεσα στους δύο γύρους των ελληνικών εκλογών.

Στη σύσκεψη συμμετείχαν, σύμφωνα με τις ίδιες πάντα πηγές, Τζωρτζ Σόρος, ο Ντανιέλ Μίλιμπαντ, ο Γιόσκα Φίσερ, ο Χέρμαν Βαν Ρομπάι, ο Μάριο Ντράγκι, ο Μάριο Μόντι, πρώην υψηλόβαθ­μοι αξιωματικοί των ΗΠΑ στο NA­TO κ.ά.

Εξετάζοντας την ελληνική κρί­ση, οι συμμετέχοντες συνέπεσαν σε μερικά συμπεράσματα, όπως ότι πρέπει να αποτραπεί πάση θυ­σία η δημιουργία άξονα Σερβίας -Ελλάδας-Κύπρου, ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ, στην Ε.Ε. και στο NATO και ότι πρέ­πει να αποτραπεί η μετατροπή της οικονομικής σε γεωπολιτική κρί­ση.

Το μεγάλο χαρτί (αλλά και η μεγάλη κατάρα ταυτόχρονα) του ελ­ληνικού χώρου, από πάντα, ήταν η γεωπολιτική του σημασία. Μαζί, φυσικά, με την παγκόσμια πολιτι­στική ακτινοβολία του και το ιστο­ρικό του βάρος. Η μητροπολιτική Ελλάδα, η Κρήτη και η Κύπρος ελέγχουν μία από τις στρατηγικά ζωτικότερες περιοχές της υφηλί­ου. Ελέγχουν την πρόσβαση των Γαλλογερμανών  στους υδρογο­νάνθρακες της Μέσης Ανατολής, του Ισραήλ και της Τουρκίας στη Δύση, των Σλάβων στις «θερμές θάλασσες». Κύπρος, Κρήτη και μητροπολιτική Ελλάδα συνιστούν ανυπέρβλητο στρατηγικό άξονα στην Ανατολική Μεσόγειο, ζώνη συνάντησης του ευρωπαϊκού «κό­σμου της Αφροδίτης» και του με­σανατολικού «κόσμου του Άρη». Αυτή η γεωπολιτική αξία συνεχίζει να είναι η βασική αιτία που εξηγεί τις άπειρες ξένες επεμβάσεις στον ελληνικό χώρο, τις δικτατο­ρίες και τους εμφυλίους που στοιχείων σαν την ιστορία μας, και δεν αποκλείεται να την «ξανασκεφθούν».

Εμμονή όλων

Η γεωπολιτική ερμηνεύει την ιστορική εμμονή των παλαιών και νέων αποικιοκρατών να μην ενω­θεί η Κύπρος με την Ελλάδα ή τη συντήρηση, έστω και περιθωρια­κά, ενός «κρητικού» θέματος.

Η ιδέα, που εν πολλοίς στηρί­ζεται σε απάτες και στην άγνοια γύρω από το τι πραγματικά σημαί­νει ΑΟΖ-στη χώρα του Καματερού ζούμε, άλλωστε, και ο καθένας δι­καιούται να λέει ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι χωρίς κανένα κόστος-, ότι θα ανακηρύξουμε ΑΟΖ και θα πάμε σε συμμαχία με το Ισραήλ να πουλήσουμε «τσαμπουκά» στην Άγκυρα προφανώς δεν αντανα­κλά κάποια εθνική στρατηγική, αλ­λά τη στρατηγική δυνάμεων που θέλουν να ελέγξουν και γεωπολιτικά-στρατηγικά τον ελληνικό χώρο, ιδίως στην περίπτωση  ρήξης ή εξόδου από την Ε.Ε.

Στα χέρια μιας ηγεσίας που διαχειρίζεται με στοιχειώδη αξιο­πρέπεια τις κρατικές υποθέσεις, η γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου (Ελλάδα - Κύπρος) είναι σπουδαίο χαρτί και όπλο. Αλλά τέ­τοιες ηγεσίες είναι σπάνια εξαίρε­ση στη νεοελληνική ιστορία, γι' αυτό και η γεωπολιτική αξία της Ελλά­δας και της Κύπρου μετατρέπεται συνήθως σε κατάρα.

θα μου μείνει θλιβερά αξέχα­στη η συνέντευξη που πήρα από τον μεταφραστή του Στάλιν, τον Βαλεντίν Μπερεζκόφ, στο σπίτι του στη Φρουντζέσκαγια Ναμπε-ρέζναγια πριν από είκοσι χρόνια περιθωρια­κά, ενός «κρητικού» θέματος.

Η ιδέα, που εν πολλοίς στηρί­ζεται σε απάτες και στην άγνοια γύρω από το τι πραγματικά σημαί­νει ΑΟΖ-στη χώρα του Καματερού ζούμε, άλλωστε, και ο καθένας δι­καιούται να λέει ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι χωρίς κανένα κόστος-, ότι θα ανακηρύξουμε ΑΟΖ και θα πάμε σε συμμαχία με το Ισραήλ να πουλήσουμε «τσαμπουκά» στην Άγκυρα προφανώς δεν αντανα­κλά κάποια εθνική στρατηγική, αλ­λά τη στρατηγική δυνάμεων που θέλουν να ελέγξουν και γεωπολιτικά-στρατηγικά τον ελληνικό χώρο, ιδίως στην περίπτωση ρήξης ή εξόδου από την Ε.Ε.

Στα χέρια μιας ηγεσίας που διαχειρίζεται με στοιχειώδη αξιο­πρέπεια τις κρατικές υποθέσεις, η γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου (Ελλάδα - Κύπρος) είναι σπουδαίο χαρτί και όπλο. Αλλά τέ­τοιες ηγεσίες είναι σπάνια εξαίρε­ση στη νεοελληνική ιστορία, γι' αυτό και η γεωπολιτική αξία της Ελλά­δας και της Κύπρου μετατρέπεται συνήθως σε κατάρα.θα μου μείνει θλιβερά αξέχα­στη η συνέντευξη που πήρα από τον μεταφραστή του Στάλιν, τον Βαλεντίν Μπερεζκόφ, στο σπίτι του στη Φρουντζέσκαγια Ναμπερέζναγια πριν από είκοσι χρόνια και δημοσίευσα τότε στην εφημε­ρίδα «Τα Νέα». «Οι Άγγλοι ήθελαν πάρα πολύ την Ελλάδα, Ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να την αποκτήσουν χωρίς τη Μόσχα. Μας έδω­σαν ό,τι ζητήσαμε στα υπόλοιπα Βαλκάνια για να πάρουν την  Ελλά­δα», μου είπε, συμπυκνώνοντας το νόημα των διαπραγματεύσεων μεταξύ Στάλιν - Μόλοτοφ και Τσόρτσιλ -Ίντεν, τον Οκτώβριο του 1944, στη Μόσχα. Στη δεκαε­τία του 1940, η αγγλόφιλη πτέρυγα της αστικής τάξης έκανε ό,τι της έλεγε το Λονδίνο και η ηγεσία του ΚΚΕ ό,τι της έλεγε η Μόσχα. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και το πληρώνουμε ακριβά και σήμερα

ΑΠΟΙΚΙΑΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΤΗΝ  ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι μεγάλες δυνάμεις γνωρίζουν άριστα τη γεωπολιτική αξία του ελληνι­κού χώρου και τη σημασία του ελέγ­χου του. Τη σχετική «στρατηγική εξί­σωση» διατύπωσε, στα μέσα του 18ου αιώνα, ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα Λάιονς και έχει μόνιμη ισχύ:

«Μια ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα θα είναι είτε αγγλική είτε ρωσική. Δεν πρέπει να εί­ναι ρωσική, άρα θα είναι αγγλική».

Αντιστρόφως, όσοι πολιτικοί ηγέ­τες προσπάθησαν να στηρίξουν μια πιο ανεξάρτητη Ελλάδα στράφηκαν, για το κάνουν, και στο μέτρο που το έκαναν, θέλοντας και μη, στις «εναλ­λακτικές», «παράπλευρες» δυνατότη­τες: στη Ρωσία, στην Ευρώπη, στους Αραβομουσουλμάνους, από τον Κο­λοκοτρώνη έως τον Μακάριο, τον Κα­ραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς φυοικά να σημαίνει αυτό ότι σε αυτές τις κατευθύνσεις περιμένει κά­ποιος «παράδεισος».

Το 2002-2004 οι «αυτοκρατορι­κές» δυνάμεις επεχείρησαν, με την εμφάνιση του σχεδίου Ανάν, να κα­ταργήσουν το κυπριακό κράτος, καθι­στώντας το «μεταμοντέρνο προτεκτοράτο» ΗΠΑ, Βρετανίας και Ισραήλ, και να ελέγξουν, μέσω Κύπρου, το ελληνι­κό κράτος. Αργότερα, το Ευρωπαϊκό Συμβσύλιο Εξωτερικών Υποθέσεων (ECFA) συνέταξε μια έκθεση για τα μέ­λη της Ε.Ε., ταξινομώντας τα ανάλογα με τις σχέσεις τους με τη Μόσχα. Υποστήριξε ότι η Ελλάδα (του Καραμανλή τότε) και η Κύπρος (του Παπαδόπου­λου) αποτελούσαν «Δούρειους Ίπ­πους» της Μόσχας στην Ε.Ε.

Ακαδημαϊκό χαρακτήρα

Η έκθεση του EFCR δεν είχε μόνο ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Μερικά χρό­νια αργότερα, Καραμανλής και Παπα­δόπουλος είχαν «αποστρατευθεί», οι τόσο υποσχόμενοι ελληνορωσικοί αγωγοί πετρελαίου και αερίου είχαν εγκαταλειφθεί, όπως και η ελληνορωσική εξοπλιστική συνεργασία, η Κύ­προς απέδιδε μονοπωλιακή θέση στην αμερικανοεβραϊκών συμφερόν­των Noble Energy και το Ισραήλ ως προς την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της. Ο κ. Χριστόφιας είχε ορισμένες επιφυλάξεις και, πάντως, 5εν πολυβιαζόταν να προχωρήσει με η Noble, όταν το πολιτικό κλίμα που ακολούθησε την έκρηξη στο Μαρίτον ανάγκασε, έκων άκων, να μπει σε αυτό τον δρόμο. Η πιο φιλική κάποτε προς τους Αραβομουσουλμάνους, τους Ρώσους και τους Κινέζους ευροπαϊκή χώρα, η Κυπριακή Δημοκρα-ία, ανέπτυξε τόσο στενές αμυντικές σχέσεις με το Ισραήλ που ορισμένοι ήδη τη χαρακτηρίζουν ντε φάκτο ^προτεκτοράτο» του εβραϊκού κράτους. Ελληνικά αεροπλάνα έχουν να πάνε πάνω από δεκαετία στην Κύπρο, ασκούνται εκεί όμως τακτικότατα όπως και στην Ελλάδα Ισραηλινοί. Οί ισραηλινές Μυστικές Υπηρεσίες επι­κοινωνούν σε όλα τα επίπεδα με τις κυπριακές, οι Ισραηλινοί είναι πολύ δημοφιλείς σε «θύλακες» των ελληνι­κών Ενόπλων Δυνάμεων και ο Αρχιε­πίσκοπος Χρυσόστομος υπέγραψε την πιο «προχωρημένη» συμφωνία χριστιανικής εκκλησίας με τους Ραβί­νους - η συμφωνία αναφέρεται και στις ευθύνες για τη Σταύρωση του Ιη­σού, με τρόπο που δύσκολα ένας κα­λόπιστος αναγνώστης μπορεί να θεω­ρήσει κάπως συμβατό με το κατά Ματ­θαίον Ευαγγέλιο!

(Πα να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή, προς πολλούς καλόπιστους αναγνώστες που μας στέλνουν μηνύ­ματα και προβληματισμούς ως προς τις σχέσεις με το Ισραήλ: Ο γράφων δεν είναι αντίθετος προς την ανάπτυ­ξη σχέσεων με το Ισραήλ. Είναι αντί­θετος με την υποτέλεια που συστημα­τικά και μόνιμα αναπτύσσουν και μόνο αυτή ξέρουν να αναπτύσσουν οι πολι­τικοί μας, όχι μόνο προς το Ισραήλ, αλλά προς πάντα ξένο που αντιλαμβά­νονται ως «πλούσιο και ισχυρό».)

'Έλεγχος

Σε ό,τι αφορά το ίδιο το ελληνικό κράτος, το Μνημόνιο και οι Δανειακές έθεσαν εκ νέου θέμα όχι μόνο προσανατολισμού, αλλά και στοιχειώδους κυριαρχίας του. Υπό παρόμοιες συν­θήκες, ακόμη και αν δεν ήταν (η γεω­πολιτική) επιδίωξη του Μνημονίου, ο έλεγχος της Ελλάδας έγινε πάλι φλέ­γον ζήτημα της παγκόσμιας πολιτικής. Μια Ελλάδα που έρχεται σε σύγκρου­ση ή πιθανώς αποβάλλεται ή αποχω­ρεί από την Ευρώπη συνιστά προφα­νώς αντικείμενο τεράστιου ενδιαφέ­ροντος από Ουάσινγκτον, Τελ Αβίβ, Μόσχα, Πεκίνο. Η διεθνής «φημολο­γία*', εδώ και δύο χρόνια, για ενδεχό­μενο στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα, όπως και οι παράξενες, μαζικές αποστρατείες Μπεγλίτη - Πα­πανδρέου, δεν αποκλείεται να συνδέ­ονται με ενδεχόμενο «ελέγχου» της Ελλάδας σε περίπτωση μείζονος ευ­ρωπαϊκής αναταραχής. Η «Ε» θα επα­νέλθει σε αυτό το ζήτημα, που παρου­σιάζει κρίσιμη σημασία.

Η ΑΒΑΣΙΜΗ ΑΟΖΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ  Ο ΑΞΟΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

Μέσα σε αυτήν την πολύ ανήσυ­χη και αβέβαιη, τοπικά και διεθνώς κατάσταση, αναπτύσσεται η ακατά­σχετη και αβάσιμη ΑΟΖολογία, η καλλιέργεια δηλαδή επικίνδυνων προσδοκιών αναφορικά με τους υδρογονάνθρακες και αβάσιμων πεποιθήσεων ως προς το νομικό κα­θεστώς των θαλασσών μας. Ταυτό­χρονα, ο πρωταγωνιστής της προ­σπάθειας διάλυσης του κυπριακού κράτους το 2004 και επικρατέστερος σήμερα υποψήφιος πρόεδρος του, ο Νίκος Αναστασιάδης, «προμοτάρει», υποθέτουμε καθ' υπόδειξη της Ουάσινγκτον, την ιδέα έντα­ξης της Κύπρου στο NATO. Παράλ­ληλα, από πολλές μεριές προβάλλε­ται ως πανάκεια η ανάπτυξη μιας στρατηγικής σχέσης ή και «συμμα­χίας» Ελλάδας- Κύπρου - Ισραήλ,

Όλα αυτά θα μπορούσαν να εί­ναι, υπό όρους, επιλογές πολιτικής για την Αθήνα. Μια χώρα στην κατά­σταση που βρίσκεται σήμερα η Ελ­λάδα και, από κοντά, ακολουθεί και η Κύπρος οφείλει να εξετάσει όλες τις στρατηγικές επιλογές που διαθέ­τει και να επιχειρήσει να τις χρησι­μοποιήσει και να διαπραγματευθεί για να βελτιώσει τη θέση της και να αποφύγει την καταστροφή της. Δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα εκ των προτέρων. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν φαίνεται να υπάρχει Αθή­να ούτε και Λευκωσία. Το μεγαλύτε­ρο μέρος της πολιτικής επιεικής για και ευρύτε­ρης ιθύνουσας τάξης Ελλάδας και Κύπρου, η πλειονότητα των ανώτε­ρων κρατικών λειτουργών, δεν είναι απλώς υποτελείς, η λέξη «υποτέ­λεια» είναι πολύ τους περιγράψει. Είναι «φιλέλληνες», όπως είχε αποκάλεσε, κάποτε τα ανώτερα στελέχη του υπουργείου Εξωτερικών ο Ανδρέας Παπανδρέ­ου, υπηρέτες μέχρι το μεδούλι τους ξένων συμφερόντων. Καμιά από τις ιδέες που παρουσιάζουν, είτε αφο­ρούν στην ΑΟΖ και το Ισραήλ είτε αφορούν στο NATO και στην Κύ­προ, δεν είναι δική τους.

Δεν μπορούν, άλλωστε, συνή­θως ούτε να περιγράψουν τα οφέλη που θα είχε η Ελλάδα ή η Κύπρος από την υλοποίηση των επιλογών τους. Το μόνο επιχείρημα που έχουν είναι αυτό που είχαν κάνει έμ­βλημα τους οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη: «Να τα 'χουμε καλά με τους πλούσιους και ισχυρούς». Όμως η απόλυτη ταύτιση με «τους πλούσι­ους και τους ισχυρούς» είναι που μας οδήγησε στη Μικρασιατική Κα­ταστροφή και την κυπριακή τραγω­δία, στον Εμφύλιο, τη Χούντα ή τα Μνημόνια! Στην προσπάθεια τους να περάσουν τις επιλογές που τους υπαγορεύουν ξένες δυνάμεις, οι πολιτικοί μας διαχέουν σε όλη την κοινωνία, σε όλο το έθνος, τη δική τους υποτέλεια, τη δική τους περι­φρόνηση στο έθνος τους, τη δική τους έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυ­τοπεποίθησης. To NATO ισχυροποι­είται αν ενταχθεί σε αυτό η Κύπρος, όχι το ανάποδο. Το Ισραήλ χρειάζε­ται τον δυτικό άξονα μέσω Κύπρου και Ελλάδας, όχι το ανάποδο. Ούτε οι επιλογές αυτές είναι χωρίς κό­στος για την Κύπρο και την Ελλάδα. Αν μη τι άλλο, γιατί αποκλείουν τη Ρωσία Αλλά η δυνατότητα Ελλάδας και Κύπρου να παίξουν ενδεχομέ­νως το χαρτί της Ρωσίας, της Γαλ­λίας, άλλων παράπλευρων συμμα­χιών ήταν που μας έσωσε όταν ζόρι­σαν απελπιστικά τα πράγματα. Η ΕΣΣΔ παλαιότερα, η Ρωσία αργότερα υποστήριξαν ό,τι ήθελε η Κύπρος επί δεκαετίες στον ΟΗΕ και της προσέφερε όσα όπλα της ζήτη­σε, συνιστά λοιπόν εγκληματική πο­λιτική το σν τι ρωσικό μένος του Νί­κου Αναστασιάδη, ο οποίος μοιάζει να έχει ξεχάσει ότι ήταν μια χώρα του NATO που εισέβαλε στη χώρα του το 1974. Τώρα, ο επικρατέστε­ρος προεδρικός υποψήφιος στη Λευκωσία θέλει να προσφέρει την Κύπρο στην Ατλαντική Συμμαχία. Ε, κάποιος θα πει στο τέλος εκεί στο Κρεμλίνο, αν δεν έχει ήδη πει, μετα­ξύ μας, με τους διάφορους Αναστα-σιάδηδες και δεν συμμαζεύεται: «Αρκετά με τους Κύπριους. Αυτό δεν είναι νησί της Αφροδίτης, νησί της προδοσίας είναι!». Όπως το είπε το καλοκαίρι  του 2005 ο Γάλλος πρέσβης στη Λευκωσία, αντιμέτω­πος με την άρνηση Ελλάδας και Κύ­πρου να μπλοκάρουν την τουρκική ένταξη στην Ε.Ε. όσο η Άγκυρα δεν αναγνώριζε την Κυπριακή Δημο­κρατία («Δεν μπορούμε να γίνουμε πιο Κύπριοι από τους Κύπριους», δήλωσε τότε στον «Πολίτη» της  Λευ-κωσίας).

Αν η Ελλάδα και η Κύπρος ήταν κράτη, καθ' οιανδήποτε έννοια του όρου, θα έκαναν τέτοιες κολοοσιαίες, στρατηγικές παραχωρήσεις στο NATO και το Ισραήλ, μόνον για να εξασφαλίσουν την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο και τον τερματισμό της οικονομικής επίθεσης κατά των δύο κρατών. Η Ελλάδα και η Κύ­προς, όμως, δεν είναι κράτη και κα­λύτερα να μην μπει κανείς στον κό­πο να περιγράψει το προσωπικό που τις διοικεί.

Του ΔΗΜΗΤΡΗ   ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ